اثرات رویکرد سینرگوژی ساختن گرا در نظام آموزشی جغرافیا

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیار گروه آموزش جغرافیا، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران

10.48310/rsse.2024.15839.1186

چکیده

نظریه سازنده‌گرایی با تأثیرات ژرفی که بر رویکردهای یادگیری و تدریس داشته است، چشم‌انداز و نوع نگاه به ماهیت یادگیری و به‌تبع آن تدریس، دانش‌آموز، محتوا، معلم و محیط یادگیری را دچار تغییر اساسی کرده است سینرگوژی مفهومی است برگرفته از تئوری سازنده‌گرایی که شرایطی فراهم می‌کند تا مسئولیت یادگیری از یاددهنده به فراگیر منتقل شود.در این رویکرد نقش تسهیلگری و هدایت یاددهنده اثر سازنده‌ای را بر راهبُرد طراحی سینرگوژی دارد. هم‌افزایی گروهی یکی از مهارت‌های بسیار مهم در طراحی‌های سینرگوژیک است. برخلاف این تصور که مدرس نقش اصلی آموزشی خود را در این روش از دست می‌دهد، نقش مؤثر در فرایند آموزش به عهده داشته و بازخورد آموزشی را باتوجه‌به روش‌های تسهیلگری و هدایت ارزیابی خواهد نمود.روش‌ها‌:پژوهش حاضر با هدف توصیف مبتنی بر پیامد کاربردی نگارش یافته است که با مرور ادبیات نظری الگوی کاربردی مناسب تبیین شده است. یافته‌ها: واحدهای درسی رشته جغرافیا به دلیل ماهیت مکانی خود نیازمند یادگیری از نوع مشارکتی فرد و جمع محوری است. رویکرد ساختن گرای مبتنی بر الگوی سینرگوژی مطلوب‌ترین روش برای آموزش و یادگیری درس‌های با ماهیت مکانی - فضایی بوده و یادسپاری ذهنی را با تصویرسازی مکانی سبب‌سازی می‌شود. نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر به بررسی اثرات رویکرد آموزشی ساختن گرا در درس‌های جغرافیا پرداخته و با مطالعات نظری این نتیجه درست یافته است که الگوی سینرگوژیک به‌عنوان الگویی برگرفته از رویکرد ساختن گرا مطلوبیت یادگیری در دروس با ماهیت مکانی (مانند جغرافیا) را افزایش می‌دهد.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار